فرياد دل

وقيكـه دل ميگيـره  ميـرم  سـراغ  ماسـه هـا

لم ميــدم بـه قايقي كـه مونـده اون كناره هـا

 

قايق هم درختي بود كـه روزي بندگي  مي كرد

توي شهري از درخت با همنوع زندگي مي كرد

 

بــدن چوبـي  اما  يـه  قلب  مهربـونـي  داشـت

با صداي شاخه هاش آواي خوش زبوني داشت

 

اونـم  مثـل آدما  عاشـق  ميشـد  بـه  سادگـي

هق هق  شبونه  داشـت  بـه قانـون ِ دلدادگـي

 

يـه روزي  تنگ  غـروب تقديـر اومــد  بـريـدشون

يكي شـون قايـق و اون  اسكله شـد نصيبشون

 

قايـق زندگـي داره وقتـي  مي ره  بــه  اسكلـه

اونـو آغوش ميكشـه زنـده  هم  ميشه  اسكلـه

 

ايـن  دلِ قايقي مو  يكـي  بيـاد  زنــده  كنــه

دلـدار  اسكلشـو  ساختـه  منــو  بنـده  كنــه

 

آخه،اي ماسه ها كه يه روزي قلبِ كـوه بودين

ذره ذره  خـرد  شدين  وقتـي محبـت  نديدين

 

قلب من ماسه اي نيست كه  ساحل  دريا  بشه

يـه  روزي  با  ماسه ي  دلِ  او  هـم  نــوا  بشـه

 

تن من تخته اي  نيست  كه روي  دريا راه  بره

هر دفـه  دلـش  گرفـت  به  ديـدن  يارش  بـره

 

دل آدمـا  مـث  گلهـــاي  ســرخ   گلـدونـــه

اگـه  پژمرده  بشه ديگه  گلي  نمـي مونــه

 

تن آدما مث شمع  تـوي  شمعـدون  مي مـونـه

قطره قطره آب كه شـد ديگه شمعي نمي مـونـه

 

حاﻻ من  كي ام  نـه دل نـه قامتي مونـده برام

كلِ دنيـا از غـم و غصـه و  آه مونـده بــه جـام

 

آخرش يه روزي تو دنياي خود خراب ميشيم

از درخت ابهت ، بُرده يه كاه  رو  آب  ميشيم

غلامرضا رضايي اصل(رضادلمن)